Piotr i Paweł. Nielukrowane braterstwo

Już w 258 roku obchodzono wspólnie uroczystość obu apostołów. Niewykluczone, że zaważyło o tym błędne wówczas przekonanie, że Piotr i Paweł ponieśli męczeńską śmierć tego samego dnia. Z całą pewnością, jak Remusa i Romulusa uważa się za założycieli miasta Rzym, tak Piotra i Pawła uważa się za założycieli Kościoła w Rzymie. Stąd w hymnie na I nieszpory uroczystości Świętych Piotra i Pawła śpiewamy: „O Rzymie szczęśliwy, co chwałą jaśniejesz/ Przez krew drogocenną tak potężnych wodzów;/ Nie własną potęgą, lecz ich zasługami/ Przewyższasz daleko wszelkie piękno świata”.

Dwa spotkania w Jerozolimie
Do pierwszego spotkania Pawła z Piotrem doszło w Jerozolimie po tym, jak w drodze do Damaszku Szaweł doświadczył nawrócenia. Dyszący dotąd żądzą zabijania chrześcijan, jak o nim napisze Łukasz Ewangelista w Dziejach Apostolskich, zostanie powołany na świadka zmartwychwstania Chrystusa. De facto stanie się apostołem, tak też będzie się nazywał we wstępach do niektórych listów. Skoro Paweł miał się stać apostołem żyjącego Pana, nie dziwi, że postanowił udać się do Jerozolimy, by spotkać się z Piotrem, najważniejszym świadkiem Zmartwychwstałego, i pozostałymi z grona Dwunastu. Jego przybycie wzbudziło zresztą wśród chrześcijan nieufność. „Próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy się go bali, nie wierząc, że jest także uczniem. Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do Apostołów” – odnotowują Dzieje Apostolskie.
Piotr i Paweł spotkali się ponownie w Jerozolimie przy okazji tak zwanego soboru apostolskiego. Było to ok. 50 roku. Problemem, jaki apostołowie mieli rozstrzygnąć, była kwestia zwolnienia pogan z przestrzegania żydowskich zwyczajów, zwłaszcza obrzezania. W gruncie rzeczy było to pierwsze zgromadzenie, podczas którego zastanawiano się nad strategią ewangelizacyjną ludzi nienależących do narodu pierwszego wybrania. O swoim wystąpieniu na tym soborze opowiada Paweł w Liście do Galatów, konkludując: „Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary Kościoła, uznawszy daną mi łaskę, podali mnie i Barnabie prawicę, na znak wspólnoty, abyśmy szli do pogan”.